Eğer insanda kendisini haklı görme ve müdafa duygusu var ise. İnsani yada kul olarak düşmeye doğru gittiğini bilmez.
Eğer düşmeyi insan bilseydi o büyük düşmeyi şeytan bilir ve döner gelirdi çünkü düşme de düşme ile beraber kötülüğe dolma meselesi de geliyor, kendini müdafaa düşüncesi de geliyor, haksızlıkları meşru görme düşüncesi de geliyor. Şeytan Kur’an-ı Kerim de birkaç yerde “ben Allah’tan korkarım” diyor ama bununla beraber Allah’a baş kaldırma ve müminlere düşmanlık göstermede ısrar ediyor. Çünkü o kayarken beraberinde aynı zamanda o meseledeki temerrüdü de beraber götürmüş oluyor. Hepimizden daha çok bilebilir ama Allah’ı bilme yetmiyor, kaymaları düşmeleri sürçmeleri yanlışlar var.
Bununla beraber kendini yerden yere vuracak, günde bir kaç defa sıfırlayacak, en öndeyken en arkada olmaya katlanacak kadar hatta katlandığını vicdanında duymayacak kadar Saffet‘e ermemişse bu insan, cehennemin veyl dediğimiz en derin deresine kaysa bile farkına varamayacaktır. Şeytan da farkına varamamıştır.
Dünya kadar Sahabi irtidat ettiler farkına varamadılar. Peygamberle diz dize gelmiş vahiy dinlemişlerdi, dünya kadar insan kaydı farkına varamadılar. Dünyada en farkına varılmayan şey; her günahtan, her sapıklıktan, her gafletten, her delaletten küfre giden bir yol vardır. Ve diyebilirizki İlk adım atmakla geriye saymaya başlamıştır. Artık sizin o meselede varmaya kaç adımınız varsa o ölçüde azalmış demektir. Mesela 10 adımda küfre ulaşılıyorsa artık ondan sonra 8-7-6 diyeceksin ve her adımla da tepeden aşağıya yuvarlanıyor gibi hız artacaktır. Derler ki BEL’AM İBN BÂÛRA ismi azamı bilen insandır fakat kafir olarak ölmüştür. Belsisa büyük bir veli ama kafir olarak ölmüştür.
Bu girişten anlaşılacağı gibi kulluk hayatımızda her zaman dikkatli olmalıyız.
Bir yanıt yazın