Ana; Allah’ın lütfu, bereketi, rahmetinin tecellisi, merhametin iksiri, müsamahanın temsilcisi, fedakârlığın sunucusu, ferasetin gönüllüsü, en zarif, en kırılgan ama hemen affeden bir sevgi yumağıdır. Toprak; üstünde cereyan eden binlerce esma-i ilahinin tecelliyatıyla cana can katan, ilk adımlarımızı üstünde attığımız, öldüğümüzde bizi gizleyen, ondan yaratılıp, yine ona döndüğümüz, yerine başka şey koyamadığımız Cenab-ı Hakk’ın Hafîz ismi başta olmak üzere birçok isminin tecelligâhı. Ana; dünyaya gelmek için ihtiyaç duyduğumuz, sevgiyi ilk olarak onun sinesinde tattığımız, ruhumuzu saran en güzel sıcaklık, şefkati bedenimizi kuşatan, yönümüzü aydınlatan, gülmeyi, ağlamayı kendisinden öğrendiğimiz şefkat kahramanı… Toprak; özümüzdür, mayamızdır… Ondan çıkan tohumlar, çiçekler, meyveler, gölgeler bizim içindir. Ağaçları nefesimiz, içinde gezinen su ab-ı hayatımızdır. Her kış bahara gebedir, kışlarsa bahara. Sinesinde barındırır canlıları ana misali hiç ayırmadan. Öğüttür, ilimdir, hazinedir toprak… Örtüdür, törpüdür, körpedir toprak. Zikir, fikir ve şükrün mekanıdır. Secdegâhımızdır. Sabırdır, kahırdır ve sonunda kabirdir toprak… Ana affeder, toprak setreder (gizler). Ana fedakâr, toprak lütufkâr. Ana doğurgan, toprak Rezzak eliyle doyurgan. Ana şefkatli, toprak Latîf eliyle himmetli. Ana en yüce, toprak en engin… Ana sevendir, toprak sevdiren… Ana ve toprak ya da toprak ve ana… İkisi de O’ndan yana… Yürürler el ele Yaradan’a (cc). Ondan aldıklarını yine O’na (cc) sunmaya… Yürürler öteye, köprü olup da, yürürler sadece Rıza-i İlahi’yi (cc) kazanmaya… Öğüttür, ilimdir, hazinedir toprak…
Bir yanıt yazın